کد مطلب:292059 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:269
صفات منتظران
* شناخت امام و اعتقاد به امامت:
تا امام زمان(علیه السلام)شناخته نشود و امامت او مورد اعتقاد قرار نگرفته باشد چگونه می تواند انتظار شكل بگیرد؟! و چنین شناخت و اعتقادی اساسی ترین ویژگی منتظران به شمار می آید از آن رو كه خود از اركان مهم انتظار و مقدمه آن محسوب می شود. چنانكه در كلام امام سجّاد آمده است:
«أنَّ أهْلَ زَمانِ غَیْبَتِه، اَلْقائِلوُنَ بِاِمامَتِهِ، اَلْمُنْتَظِروُنَ لِظُهُورِهِ، اَفْضَلُ اَهْلِ كُلِّ زَمانْ»( [53] )
«همانا مردم زمان غیبت حضرت مهدی(علیه السلام) كه به امامت او قائل باشند و در انتظار ظهورش به سر برند برتر از مردم هر زمان دیگرند.»
*پرهیزكاری و خوش اخلاقی:
معیار كرامت و برتری در اسلام چیزی جز پرهیزكاری نیست.
«اِنَّ اَكْرَمَكُمْ عِنْدَاللّهِ اَتْقیكُمْ»( [54] )
چنان كه معیار ارزش ایمان، چیزی جز درجات نیكویی اخلاق نیست.
«اَفْضَلُكُم ایماناً، اَحْسَنُكُم اَخلاقاً»
بنابراین، قابل تصور نیست كه فضیلت و كرامت انتظار، برای كسانی، خارج از محدوده تقوا و خوش اخلاقی حاصل آید.
امام صادق(علیه السلام) فرمود:
«مَنْ سَرَّ اَنْ یَكوُنَ مِنْ اَصْحابِ الْقائِمِ فَلْیَنْتَظِرْ وَ لْیَعْمَلَ بِالْوَرَعِ وَ مَحاسِنَ الاْخْلاقِ وَ هُوَ مُنْتَظَرِ»( [55] )
«هر كس دوست بدارد از اصحاب و یاوران قائم(علیه السلام)باشد، باید انتظار بكشد و بر اساس پرهیزكاری و نیكویی اخلاق رفتار نماید; در حالی كه چشم انتظار ظهور است.»
* فرمان پذیری:
كسی كه چشم انتظار امام معصوم خویش است، با اعتقاد به رهبری همه جانبه او، اطاعتش را واجب می شمارد و با فرمانبری از او در دوره غیبت، خود را برای اطاعت بی چون و چرا از او در هنگام ظهور آماده می سازد.
امام صادق(علیه السلام)فرمود:
«طُوبی لِشَیَعْةِ قائِمَنا الْمُنْتَظِرینَ لِظُهورِهِ فی غَیْبَتِهِ، وَ الْمُطیعینَ لَهُ فی ظُهُورِه»( [56] )
«خوشا به حال شیعیان قائم ما كه در زمان غیبتش در انتظار او به سر می برند و در دوران ظهورش مطیع او هستند.»
* دوستی با دوستان حضرت مهدی(علیه السلام) و دشمنی با دشمنان او:
یكی از قابل اعتمادترین معیارهای دوستی برای هر انسان بررسی دوستی ها و دشمنی های او است.
دوستِ دشمن و دشمنِ دوست را هرگز نمی توان دوست نامید; چنان كه دوستِ دوست و دشمنِ دشمن را نمی توان دشمن حساب كرد. طبیعی است كه هر انسانی دوست دار دوستان محبوب خود و دشمن دشمنان او است. منتظران امام زمان(علیه السلام) كه انتظارشان تجلّی محبّت و علاقه و احترام آنان به او است به یقین دوستان امام زمان(علیه السلام) را دوست می دارند و با دشمنانش دشمن هستند.
پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود:
«طُوبی لِمَنْ اَدْرَكَ قائِمَ اَهْلَ بَیْتی وَ هُوَ یَاْتَمُّ بِهِ فی غَیْبَتِهِ قَبْلَ قِیامِهِ وَلْیَتَوَلّی اَوْلِیائَهُ وَ یُعادَیَ اَعْدائَه»( [57] )
«خوشا به حال آنان كه قائم خاندان مرا درك كرده و در زمان غیبت و قبل از قیامش به او تأسّی می جویند. دوستانش را دوست می دارند و با دشمنانش دشمن هستند.»
تا امام زمان(علیه السلام)شناخته نشود و امامت او مورد اعتقاد قرار نگرفته باشد چگونه می تواند انتظار شكل بگیرد؟! و چنین شناخت و اعتقادی اساسی ترین ویژگی منتظران به شمار می آید از آن رو كه خود از اركان مهم انتظار و مقدمه آن محسوب می شود. چنانكه در كلام امام سجّاد آمده است:
«أنَّ أهْلَ زَمانِ غَیْبَتِه، اَلْقائِلوُنَ بِاِمامَتِهِ، اَلْمُنْتَظِروُنَ لِظُهُورِهِ، اَفْضَلُ اَهْلِ كُلِّ زَمانْ»( [53] )
«همانا مردم زمان غیبت حضرت مهدی(علیه السلام) كه به امامت او قائل باشند و در انتظار ظهورش به سر برند برتر از مردم هر زمان دیگرند.»
*پرهیزكاری و خوش اخلاقی:
معیار كرامت و برتری در اسلام چیزی جز پرهیزكاری نیست.
«اِنَّ اَكْرَمَكُمْ عِنْدَاللّهِ اَتْقیكُمْ»( [54] )
چنان كه معیار ارزش ایمان، چیزی جز درجات نیكویی اخلاق نیست.
«اَفْضَلُكُم ایماناً، اَحْسَنُكُم اَخلاقاً»
بنابراین، قابل تصور نیست كه فضیلت و كرامت انتظار، برای كسانی، خارج از محدوده تقوا و خوش اخلاقی حاصل آید.
امام صادق(علیه السلام) فرمود:
«مَنْ سَرَّ اَنْ یَكوُنَ مِنْ اَصْحابِ الْقائِمِ فَلْیَنْتَظِرْ وَ لْیَعْمَلَ بِالْوَرَعِ وَ مَحاسِنَ الاْخْلاقِ وَ هُوَ مُنْتَظَرِ»( [55] )
«هر كس دوست بدارد از اصحاب و یاوران قائم(علیه السلام)باشد، باید انتظار بكشد و بر اساس پرهیزكاری و نیكویی اخلاق رفتار نماید; در حالی كه چشم انتظار ظهور است.»
* فرمان پذیری:
كسی كه چشم انتظار امام معصوم خویش است، با اعتقاد به رهبری همه جانبه او، اطاعتش را واجب می شمارد و با فرمانبری از او در دوره غیبت، خود را برای اطاعت بی چون و چرا از او در هنگام ظهور آماده می سازد.
امام صادق(علیه السلام)فرمود:
«طُوبی لِشَیَعْةِ قائِمَنا الْمُنْتَظِرینَ لِظُهورِهِ فی غَیْبَتِهِ، وَ الْمُطیعینَ لَهُ فی ظُهُورِه»( [56] )
«خوشا به حال شیعیان قائم ما كه در زمان غیبتش در انتظار او به سر می برند و در دوران ظهورش مطیع او هستند.»
* دوستی با دوستان حضرت مهدی(علیه السلام) و دشمنی با دشمنان او:
یكی از قابل اعتمادترین معیارهای دوستی برای هر انسان بررسی دوستی ها و دشمنی های او است.
دوستِ دشمن و دشمنِ دوست را هرگز نمی توان دوست نامید; چنان كه دوستِ دوست و دشمنِ دشمن را نمی توان دشمن حساب كرد. طبیعی است كه هر انسانی دوست دار دوستان محبوب خود و دشمن دشمنان او است. منتظران امام زمان(علیه السلام) كه انتظارشان تجلّی محبّت و علاقه و احترام آنان به او است به یقین دوستان امام زمان(علیه السلام) را دوست می دارند و با دشمنانش دشمن هستند.
پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود:
«طُوبی لِمَنْ اَدْرَكَ قائِمَ اَهْلَ بَیْتی وَ هُوَ یَاْتَمُّ بِهِ فی غَیْبَتِهِ قَبْلَ قِیامِهِ وَلْیَتَوَلّی اَوْلِیائَهُ وَ یُعادَیَ اَعْدائَه»( [57] )
«خوشا به حال آنان كه قائم خاندان مرا درك كرده و در زمان غیبت و قبل از قیامش به او تأسّی می جویند. دوستانش را دوست می دارند و با دشمنانش دشمن هستند.»